“Als jij iets ergs meemaakt en je zit daar heel erg mee, moet je dat niet in je hoofd laten maar het eruit praten en eruit huilen.”

Tijdens de Week tegen Kindermishandeling 2020 zijn verschillende kinderen die verblijven in de Vrouwenopvang geïnterviewd door Mirjam Wijnja vanuit jongerenplatform Storytellers. Om zo de verhalen van kinderen te vertellen en hen centraal te zetten. We vinden het erg dapper van de kinderen dat ze hun verhalen delen en zijn hier ook erg dankbaar voor. Hieronder het verhaal van Sam, 11 jaar.

“Mijn ouders zijn de belangrijkste mensen in mijn leven. Ze voeden me op, ze zorgen voor me. Ze zorgen voor mijn huis, mijn eten, mijn kleren, mijn plezier. En als ik me niet fijn voel dan troosten ze me en helpen ze. En ze doen leuke dingen met me. Ik heb papa al meer dan twee jaar niet gezien. Ik wil dat de tijd snel gaat en dat ik hem snel weer zie.

Maar ik ben bang dat ik hem bijna nooit meer ga zien.

Ik heb een vader, een moeder, een broertje en een kat. Mijn moeder is cool, soms chagrijnig en daarom vind ik haar zo leuk. Ze is grappig en heel lief en doet graag dingen met ons. En knuffelt graag met de kat als wij naar school zijn. Mijn kat is heel lief, schattig en kan goed knuffelen. Mijn broertje is heel erg grappig. Hij heeft veel vrienden, is lief en kan veel dingen. Hij is behulpzaam en hij houdt van met mama knuffelen, met mij en zijn vrienden buiten spelen en op een scherm. Mijn vader is ook lief. Hij houdt van met mij buiten lopen, naar de stad gaan of met mij Pokémon Go doen. Hij had heel veel coole dingen in huis en leuk speelgoed. We hadden daar veel dingen maar al die spullen zijn nu weg omdat mijn vader in de gevangenis zit en er nu iemand anders woont.

Mijn ouders hadden heel veel ruzie en mijn vader werd snel boos en wilde altijd zijn zin. Als hij dat niet kreeg ging hij schelden en met dingen gooien. Mijn moeder was bang voor hem want ze wilde niet dat er erge dingen zouden gebeuren. Dus heeft mama tegen hem gezegd dat ze niet meer samen met hem wilde blijven. Ze haalde ons op van de oppas en vertelde dat aan ons. Ze ging alle spullen inpakken en we gingen onderduiken bij een collega van mama totdat papa weer een beetje rustig was. Daarna gingen we weer naar ons huis om ons leventje te leiden.

Na een paar jaar heeft papa ’s nachts ingebroken en mama heel erg pijn gedaan. Ik was wakker geworden en was heel erg misselijk en ik denk dat dat komt omdat ik heel erg bang was. Voor mijn moeder was dat wel goed want de zevende keer dat ik moest overgeven zei ze: ‘ De volgende keer dat je moet overgeven ren ik naar buiten en dan moeten jullie achter me aan rennen.’ Toen zijn we naar de buurvrouw gevlucht en hebben de politie gebeld. Ik heb mijn moeder de hele dag niet gezien en ben daarna twee weken bij mijn neef en nicht geweest. Dat was heel erg stom. We zijn verhuisd en hebben nu een heel leuk leven. Een goede school, een mooi huis, veel vrienden en we kunnen leuk spelen.

Wat wil je zeggen tegen kinderen die in dezelfde situatie zitten als jij zat?

Als jij iets ergs meemaakt en je zit daar heel erg mee, moet je dat niet in je hoofd laten maar het eruit praten en eruit huilen. Dus praat tegen je moeder, of zeg het tegen je juf als je op school verdrietig bent of ga naar je vrienden zodat ze je kunnen troosten. Net zo lang tot het er allemaal uit is.

Wat moeten volwassenen doen om kinderen zoals jij te helpen?

Grote mensen moeten kinderen troosten en zorgen dat kinderen zich niet meer verdrietig voelen. Misschien kun je hulp zoeken voor kinderen totdat het weer over is. Je moet nooit doen alsof het niet gebeurd is, want dan ga je er opeens weer aan denken en wordt het nog erger dan het daarvoor al was.