Sterk
Familie
BIKKEL
DAPPER
Anne (50) was een echte bankhopper; hij sliep dan weer hier en verbleef dan weer daar. Dat hield hij 9 jaar goed vol. Tot zijn werk weg viel en het echt niet meer ging. ‘Toen ben ik op de fiets gestapt en naar de Nachtopvang in Leeuwarden gefietst, 30 kilometer verderop.’
Geen werk, geen geld, geen slaapplek en als klap op de vuurpijl werd Anne ziek. ‘Ik kwam op een glijbaan terecht en alles viel weg. Jarenlang heb ik mezelf gered, maar nu kon ik niet zonder steun. Ik klopte aan bij de gemeente voor hulp en een uitkering. Daar bleek een ID-kaart voor nodig en die had ik niet. Geld om eentje aan te schaffen ook niet. ‘Kun je ergens wat lenen?’, werd gevraagd. Maar waar dan?! Geen van de mensen om me heen had veel te besteden.’
‘Ik had mijn vrienden vooral in de drugsscene, moet je weten. Met geld en drugs voorhanden hebben we het goed. Zonder werk had ik geen cent te makken. Dan kun je wel even bij mensen aankloppen voor hulp, maar op een gegeven moment is de rek eruit. Dat snap ik wel. Ondertussen kreeg ik last van afkickverschijnselen, daar ben je goed ziek van kan ik je vertellen. Zo kon het niet langer.’
‘Zonder adres geen uitkering. Voor een uitkering is een ID nodig. Een ID-kaart kun je alleen aanvragen met een adres. Anne raakte verstrikt in de regels. ‘Kastje-muur, zo voelde het. Aan instanties zou ik mee willen geven om de ID-kaart makkelijker af te geven, juíst als iemand geen geld heeft! Er is vast wel iets te bedenken om de kosten achteraf te betalen.’
‘Al die jaren was ik in Friesland, en overal uit beeld’
‘Ik stond ook nog te boek als ‘geëmigreerd’. Al die jaren was ik in Friesland, maar bleek dus overal uit beeld te zijn. Hoe dat zo is gekomen? Toen mijn relatie 10 jaar geleden stuk liep, trok ik weer bij mijn vader in. Dat was mijn maatje, samen vissen was ons ding. Na zijn overlijden kwamen er schulden, gedoe en een huisontruiming. Zo stond ik op straat met niets, behalve een baan. Ik kon bij vrienden terecht en logeerde jarenlang overal en nergens voor korte of langere tijd.’
‘Ik had geen idee hoe ik nu verder moest. Toen ik werd verwezen naar de Nachtopvang ben ik op de fiets gesprongen en naar Leeuwarden gefietst. Ik zeg dit nu gemakkelijk, maar het was een best een ding om de Nachtopvang in te stappen hoor. Ik zag mensen die het erg lastig hebben. Schrijnend vond ik dat. Confronterend ook. Ik was een van hen. De begeleiding was betrokken en behulpzaam. Ik wilde snel weer vooruit en werd geholpen bij alle regelzaken.’
‘Overdag kon ik bij Skrep in Leeuwarden aan het werk. Gelukkig, want nietsdoen is niets voor mij. Hup, de handen uit de mouwen! Zwerfvuil ruimen, textiel sorteren, schoonmaken bij festivals, ik heb het allemaal aangepakt. Bij Skrep leerde ik Marjan kennen, mijn begeleider. Marjan: ‘We zagen al snel dat je graag stappen wilde zetten. Het wonen-werken-welzijn-traject (www-traject) van Skrep paste daarom perfect bij je. In dat traject krijg je een woning, begeleiding aan huis en kom je te werken in de groen- of klusprojecten van Skrep.’
In oktober verhuisde Anne vanuit naar een eigen woning in Leeuwarden. ‘Het wordt er steeds gezelliger met kaarsjes en planten. Een beetje huiselijkheid hè. Marjan komt elke week 1 of 2 keer langs voor thuisbegeleiding. Zonder wil ik voorlopig niet, laat ze maar even een oogje in het zeil houden. Vier dagen in de week werk ik in de klusprojecten van Skrep. Dan gaan we met de bus naar een klus. Iemand helpen met verhuizen, ergens laminaat leggen, schilderen, behangen, dat soort klussen. Ik doe dit werk graag. We worden ingeschakeld door en voor mensen met een kleine beurs. Je ziet een huis onder je handen opknappen, mooi vind ik dat.’
‘Mensen kijken me áán in plaats van na. Dat voelt goed’
Naar zijn vroegere woonplaats gaat Anne voorlopig niet. ‘Daar zijn de verleidingen me te groot. Als ik een vroegere vriend tegenkom, komt al snel de rotzooi op tafel. Drugs horen nog bij m’n leven en vanuit het www-traject krijg ik begeleiding bij de verslaving en het gebruik. Gelukkig hebben de drugs me niet meer in de greep, ik heb de controle terug kunnen pakken! Daar hebben de fietstocht naar de Nachtopvang en het www-traject van Skrep zeker bij geholpen.’
De toekomst belooft goeds voor Anne. ‘Ik kan weer bij mijn oude werkgever aan de slag. Hij heeft door de jaren heen veel voor me gedaan en geduld gehad. Dat hij me er weer bij wil hebben, doet veel met me. Weet je wat het mooiste is na alles wat er is gebeurd: mensen kijken me niet meer na, ze kijken me áán. En dat voelt goed!’