‘Op de dag dat ik bij hem introk wilde hij het al uitmaken’
Moed
‘Op de dag dat ik bij hem introk wilde hij het al uitmaken’
Moed
Voor haar relatie verhuisde Tabitha van Den Haag naar Groningen. Op de dag dat ze aankwam, wilde haar partner niet meer samenwonen. Toch zette ze de verhuizing door, omdat ze er voor hem wilde zijn. ‘Hij bleek complexe PTSS te hebben, vanwege zijn eigen jeugd. Hij was als kind zwaar verwaarloosd en werd vaak lange tijd opgesloten in donkere ruimtes met andere kinderen. Ze mochten niet naar de wc en werden misbruikt. Dat hoorde ik pas jaren later. In het begin dachten we dat hij een burn-out had,’ deelt Tabitha.
Hij kon alleen niet over zijn problemen praten. Therapie en meerdere opnames; het mocht allemaal niet baten.
‘Alles sloeg om toen ik in december met mijn studie begon. Dat was twee jaar nadat ik in Groningen ging wonen. Mijn aandacht moest ik verdelen en ik wilde mij focussen op de opleiding en mijn werk. Ik wilde verder met mijn leven en niet alleen maar bezig zijn met zijn trauma’s. Toen kwamen de spanningen,’ vertelt Tabitha. ‘Ik heb hard aan mijzelf gewerkt om uit mijn eigen PTSS te komen. Ik wilde niet weer alleen maar in die drama zitten. En hij moest echt zijn eigen trauma’s verwerken, dat kon ik niet voor hem doen.’
Het ging verder bergafwaarts. Inmiddels was hij volledig arbeidsongeschikt en zat hij thuis na een ruzie op het werk. ‘Er was iets bij hem geknapt. Eigenlijk had hij nu veel tijd om aan zijn trauma’s te werken, maar hij kon niet praten en hij stond op een lange wachtlijst voor opnames – waardoor hij niet de hulp kreeg die hij nodig had. Tijdens corona was hij vaak boos, bijvoorbeeld omdat mensen geen afstand hielden. En in de winkel werd hij scheef aangekeken als hij hoestte vanwege zijn zware astma. Die frustraties moest ik ’s avonds elke keer weer aanhoren terwijl ik eigenlijk bekaf was van mijn drukke baan en studie. Ik moest dan alsnog koken, omdat hij de prikkels niet aankon. En het werd steeds erger.’
Tabitha voelde zich geen partner meer, maar mantelzorger. Ze werd steeds vermoeider en haar partners gedrag verergerde. ‘Hij stalkte mij in ons eigen huis. Dat klinkt gek, maar zo voelt het als iemand continu op je gefocust is. Ook was hij vaak boos. Hij zei dan dat hij het uitmaakte. Het gebeurde zo vaak dat ik toen heb gezegd dat dat ook werkelijkheid zou worden.’ Ondertussen zocht Tabitha hulp bij de huisarts. ‘Ik wilde weten hoe ik hiermee moest omgaan. Ik kreeg vanuit de opnames geen hulp en voelde mij door het systeem in de steek gelaten.’ De huisarts had al snel door dat het echt fout ging.
‘Ik vind dat iedereen een (tweede) kans verdient, maar ik wil ook zelf een gelukkig leven hebben.’
‘Je gunt je partner het beste en wilt hem zo goed mogelijk helpen. Maar, ik kon écht niet meer. En ik kreeg geen hulp. Als ik uit de relatie zou stappen voelde het alsof ik mijn partner opgaf. En dat vond ik heel erg. Ik vind dat iedereen een (tweede) kans verdient, maar ik wil ook zelf een gelukkig leven hebben.’ Op begrip van haar inmiddels ex-schoonfamilie hoeft Tabitha niet te rekenen. ‘Ze vonden zelfs dat hij bij mij onder de plak zat. Mijn ex-partner was een hele lieve man en had ook echt zijn goede momenten, al werden die steeds minder. Zijn familie had niet door hoe slecht het met hem ging, omdat ze ook die slechte momenten niet meemaakten.’
Tabitha wilde een time-out en verbleef veel in hotels of soms gewoon op de zolder van hun eigen huis. ‘In hotels belde hij mij continu en op zolder kwam hij steeds naar boven. Ik had helemaal geen rust. Ik had juist rust nodig om na te denken wat ik wilde. Ik heb een keer gegild dat hij uit mijn buurt moest blijven en mij niet zo op de huid moest zitten. De volgende dag vond ik hem huilend beneden en vond hij het vreselijk dat hij zo deed tegen mij. Ik voelde mij heel onveilig in mijn eigen huis en nam zelfs onze gesprekken stiekem op. Hij lokte mij echt uit de tent, nam zelf dingen op en lachte mij naderhand uit. Het voelde als een grote mindfuck. Ook al was het PTSS, ik kon het niet meer aan.’
‘Ik ben hier écht veilig. Toen merkte ik pas in welke overlevingsstand ik die maanden leefde.’
Op een avond vlak voor kerst ging het mis. ‘We kregen een woordenwisseling en toen hij agressief op mij afkwam duwde ik hem weg uit reactie. Hij verloor zijn evenwicht en kwam ongelukkig met zijn hoofd terecht op de hoek van de bank. De politie kwam ter plaatste en het liep af met een sisser. Ik wist dat ik nu direct weg moest uit dat huis.’
Tabitha kwam terecht bij Crisisopvang Leek en werd goed opgevangen. ‘Ik voelde mij veilig en kon op adem komen. Ik weet nog heel goed dat ik mijn kamer zat en Ben de nachtwaker – een beer van een kerel – ’s avonds op mijn deur klopte ’s. Hij zei: ‘Hoi, ik ben Ben en ben er voor jouw veiligheid. Dus als er iets is, dan kun je mij bellen’. Dat deed mij zoveel, dat hij dat zei. Ik ben hier écht veilig. Toen merkte ik pas in welke overlevingsstand ik die maanden leefde.’
Uiteindelijk vond Tabitha na drie maanden haar eigen appartement. ‘Daar was ik heel blij mee; ik was officieel niet meer dakloos. Af en toe spreek ik mijn ex-partner nog wel; hij heeft mij ook geholpen met mijn nieuwe plek. Dat vind ik ontzettend lief. Ik ben blij dat ik nu mijn eigen plek heb en ik mij vooral veilig voel.’
