Sterk
Familie
BIKKEL
DAPPER
EIGEN
“We konden niet echt op vakantie, mede omdat mijn moeder in die tijd wat overspannen was, daardoor waren we veel bij mijn grootouders. In de weekenden en vakanties gingen we dan weg met de boot van opa. Naar De Deelen, een plaatsje in Friesland met een groot bos en allemaal bramenstruiken. En als klein jongetje van een jaar of zeven, acht, mocht ik die boot altijd de haven uitvaren. Opa lette dan wel goed op, hoor. En mensen zagen het waarschijnlijk toch niet, omdat ik zo klein was dat ik niet eens boven de zijkanten uitkwam.”
Als je in de Marene tegenover Remco zit, zie je een geleefde man. Realistisch, soms lachend, veel nadenkend. Uit een blauw Cambuurbroekje steekt één been. “Die andere ben ik kwijtgeraakt door de diabetes, het zuipen en m’n ongeluk”, zegt hij terwijl hij wijst naar de plek waar normaal zijn beenprothese zit. Als je wil weten waar Remco vandaan komt hoef je alleen maar naar zijn onderarm te kijken. “Hier heb ik de Oldehove getatoeëerd en op m’n rug staat een groot Cambuurlogo. Ik ben een Liwadder, en echten een”, vertelt hij trots.
Sinds een paar jaar woont hij in de opvang van Wender. Waar hij met zijn vijftig jaar, relatief gezien een van de jongere cliënten is. Verhalen zijn er echter legio. En vragen beantwoordt hij als een open boek, terwijl hij af en toe een slokje water neemt en zijn shagje meermaals opnieuw aansteekt. Hieronder vertelt hij over zijn mooie jeugd, ongeluk, muziek, drank- en drugsgebruik, maar bovenal zijn grote droom om weer contact te krijgen met zijn kinderen.
“Rooie kool, dat vond ik het lekkerst”, lacht Remco als hij terugdenkt aan hoe ze vroeger thuis met het gezin aan tafel zaten. “Mijn jeugd was echt geweldig, we hadden het niet breed, maar er stond altijd eten op tafel. En het was gezellig. Opa, oma, ooms en tantes; iedereen bij elkaar. En dan ’s avonds met vriendjes buitenspelen, blikspuit en dat soort dingen. En toen ik ouder werd naar de kroeg, natuurlijk. Toen al …”
Als Remco een sprong in de tijd maakt, komt hij uit bij een omslagpunt in zijn leven: “Ik werd verliefd, kreeg een vriendin en op mijn negentiende ging ik samenwonen. Twee jaar later viel ik tijdens mijn werk als glazenwasser van acht hoog naar beneden. Beide voeten helemaal verbrijzeld, scheenbeen kapot en lang in het ziekenhuis. Daarna revalideren, opnieuw leren lopen en dat soort toestand. Toen lustte ik eigenlijk al wel een biertje, niet overdag; ik had het nog niet nodig, maar het verzachte de pijn. Het sluimerde er al wat in, als ik zo terugkijk.
Op een gegeven moment werd mijn vriendin zwanger van ons eerste kindje. Alleen die werd te vroeg geboren en overleed na een week. Toen is het eigenlijk echt begonnen; altijd de kroeg in, dingen ontvluchten en heel veel drank. In de jaren erna kregen we nog een zoon en een dochter, terwijl ik al het geld bleef verzuipen. We verhuisden een aantal keer tot dat ik het smartengeld van mijn ongeluk kreeg. Honderdvijftigduizend gulden. Omdat ik toen altijd al bezig was met muziek, kocht ik er eerst allemaal apparatuur van. Tegelijkertijd hing ik de grote jongen uit in de stad. Af en toe een lijntje coke in het weekend en binnen een half jaar was het geld op.”
“Ik ben vrij muzikaal, dat heb ik van mijn opa, denk ik. Niet dat ik noten kan lezen, maar ik voelde het aan. Als ik een nummer op de radio of tv hoorde, dan speelde ik het zo na. Ik trad ook veel op; Nederlandstalig op bruiloften en partijen. Dan kwam ik samen met een drummer en we begonnen altijd met ‘Huilen is voor jou te laat’ van Corry Konings. Ik vond het prachtig, mijn vrouw alleen niet. Ik was natuurlijk altijd weg, kwam dronken thuis en het geld was op, terwijl ik dat juist moest verdienen.”
“Op een gegeven moment, toen mijn kinderen nog vrij klein waren, zijn mijn ex-vrouw en ik gescheiden. Ze kon de stress en spanning niet meer aan. Altijd maar afwachten of en hoe ik thuiskwam. Dat was dan vaak een uur of vijf ’s nachts, dan ging ik dronken in bed liggen tot een uur of elf, en dan ging ik weer weg. M’n kinderen zag ik na de scheiding nog wel in de weekenden en vakanties. Die waren gek met me, en ik met hen. Vooral m’n dochter, dat was best een papa’s kindje. Zij is op haar zestiende ook bij me komen wonen. Ze wilde weg bij mijn ex omdat die meer was gaan drinken. Iets waar m’n dochter door mij juist zo’n bloedhekel aan had. Al had ik dat toen nog niet echt door.
Toen ik uiteindelijk een nieuw flatje in Bilgaard kreeg, ben ik toch weer gaan drinken. M’n dochter was pissed-off en is weer bij mijn ex gaan wonen. In de periode daarna heeft ook mijn zoon nog een tijdje bij me gewoond, maar doordat we ruzie kregen over de drank is ook hij weggegaan. In het begin kwamen ze toen nog wel bij me langs, maar op een gegeven moment is er iets gebeurd waardoor ze er helemaal klaar mee waren. Met mij. Toen hebben ze aangegeven geen contact meer te willen. Nou, als ze dan bij mijn ouders zitten, hun opa en oma, en ze zeggen ‘ik heb niet zoveel meer met papa’, ja dan krijg je een flinke slag voor je harses. Wat er dan door je heen gaat? Alles, emoties. Dat is echt verschrikkelijk.
Ik heb trouwens ook nog een tijdje aan de drugs gezeten. Maar op een gegeven moment ben ik daar weer klaar mee. Dan baal ik van mezelf en stop ik weer. Ik ben ook verschillende keren in een kliniek opgenomen geweest. Dan was ik weer nachten achter elkaar doorgegaan en lag ik dagen ziek op bed.”
Inmiddels heeft Remco al drie jaar niet gedronken. “Alleen toen ik vijftig werd”, voegt hij er snel aan toe. “Maar bij mij is het altijd alles of niks, dus daar ben ik maar snel weer mee gestopt. Voor m’n kinderen en m’n ouders. Dat hele oud worden vind ik maar vreselijk. Als ik terugdenk aan vroeger; dat wil ik ook weer, man. Ik stond laatst in de Doelesteeg met m’n scootmobiel tussen al die studenten. Die zullen wel gedacht hebben; wat doet die ouwe lul hier. Maar het was wel gezellig en iedereen kwam even een praatje maken.
Wat ik ook graag doe is m’n vrijwilligerswerk bij de kringloop. Daar controleer en sorteer ik cd’s en dvd’s. Niet omdat het verplicht is, maar omdat ik het leuk vind. En zulke dagbesteding is belangrijk, anders vliegen de muren ook op me af. Ik zit ook in de bewonerscommissie en de cliëntenraad. Voor de mensen opkomen, dat doe ik graag. Een van de bewoners hier heeft net een nieuwe nier gekregen; die knapt helemaal op, dat is mooi om te zien. En nog een andere vriend is terminaal. Die heeft niet lang meer. Dus ik probeer er zoveel mogelijk voor hem te zijn. Om hem wat op te beuren. ’s Avonds tv-kijken samen. Zodat hij even wat anders aan zijn hoofd heeft.
Daarnaast woon ik in de Marene ook wel prettig. Het draait tegenwoordig echt om ons. De directeur kwam op een gegeven moment zelfs naar me toe en zei: “Ik hoorde dat jij geen contact meer hebt met je kinderen? Ik heb een kennis die mediator is, die bemiddelt in gezinsconflicten en scheidingen. Zal ik die eens een mailtje sturen?” Heel graag, zei ik. Ik had zelf nooit stilgestaan bij zoiets. Ja, ik ken dat programma van tv dat ze in die auto gaan zitten samen, maar dat is niets voor mij en m’n kinderen”, lacht Remco.
De mediator is inmiddels langs geweest en heeft contact gezocht met de kinderen van Remco. “En dat is gelukt. Dat was voor mij ook heel belangrijk, want stel ze willen geen contact meer met me, dan wil ik in ieder geval weten waarom. Dan is daarna voor mij de kous ook af. Mijn dochter heeft nu aangegeven dat het te veel impact op haar heeft. Die gesprekken heeft ze vaker met me gehad en voelden elke keer weer als een teleurstelling. Dat is iets wat ik niet wist, maar het is ergens wel goed om te weten dat ze om me geeft.
Mijn zoon is wel bereid tot een gesprek. Dat staat gepland voor ergens half augustus. En eerlijk waar, dat spookt de hele dag door m’n hoofd. Ik kan het niet loslaten. Wat zou hij zeggen? Wat gaat er gebeuren? Wat moet ik zeggen? Ik weet in ieder geval dat ik wil beginnen met dat ik vreselijk trots ben op m’n kinderen. Dat ik onvoorwaardelijk van ze heb gehouden, en nog steeds van ze hou. Hoe het gesprek verder verloopt is heel spannend, maar dan heb ik het belangrijkste maar gezegd.”
Als Remco vooruitkijkt zijn er een aantal dingen die hij nog graag wil doen: “Ik wil weer voorlichting geven op scholen. Kijk, ik heb mijn eigen leven kapotgemaakt, maar als ik iemand anders daarvoor kan behoeden, dan zou dat mooi wezen. Wat ik dan zou zeggen? Poeh, weet waar je aan begint. Want je kiest er niet voor om alcoholist te worden. Dat overkomt je en daar moet je voor waken, want het gaat heel gemakkelijk. Vooral als je al wat verslavingsgevoelig bent. Het sluimert erin.
En op een gegeven moment ben je ‘s morgens zo ziek dat je denkt; ik kan niet meer zonder. Dan had ik eerst zeven halve liters nodig voordat ik iets kon. En na de eerste twee had ik een emmer nodig naast bed om over te geven. Daar word je niet vrolijk van. Dat heeft mij toen mede doen besluiten om te stoppen met drinken. Net op tijd, hoorde ik achteraf. Mijn leverwaardes waren veel te hoog. Bij een normaal iemand hoort het onder de vijftig te zitten, ik zat tegen de vijfduizend. Maar ik heb altijd een engeltje op m’n schouder gehad, zei m’n moeder. Dus misschien had het zo moeten wezen, dat het net goed ging.
Ik wil ook graag weer een keer naar Cambuur want ik had vroeger altijd een seizoenkaart. Maar bovenaan staat natuurlijk het contact met mijn kinderen herstellen, dat is prioriteit nummer één. Dat zou ook heel mooi zijn voor mijn ouders. M’n moeder is nu harstikke bang om te vertellen ‘je zoon komt zo op visite’. Want dan ga ik uit respect voor hen al weg. Zodat zij vrijuit kunnen praten met opa en oma zonder dat hun vader waarmee ze geen contact willen erbij zit. Het zou mooi zijn, als dat straks niet meer hoeft.”